MAARSCHALK IN WENEN (Anton Blok)
In 1980 werd ik gekozen tot algemeen voorzitter van de ANVR. Tot één van de taken van een voorzitter behoort ook het bijwonen van het jaarlijkse ANVR-congres in het buitenland. Mijn vrouw en ik hadden tevoren nooit een congres bijgewoond; het was dus geheel nieuw, niet alleen het congres op zich maar ook de plichten voor een voorzitter daaraan verbonden.
Dit voor mij eerste congres werd gehouden in Wenen.
Omdat ik graag wat van de voorbereidingen door de congrescommissie wilde bijwonen nam ik mij voor om twee of drie dagen eerder te gaan.
Nu viel dit samen met het einde van een persreis die ik voor een groepje toeristische journalisten had georganiseerd naar de Verenigde Arabische Emiraten. Op verzoek van KLM hadden wij ons (als eersten) gestort op een regulier reisprogramma op de Verenigde Arabische Emiraten, een prima zonbestemming in de winter. Zelfs in januari of februari kan je daar nog rekenen op 23-25 graden, We hadden deze hotelreizen samengevat in een programma getiteld “1001 reizen” en die ook aangeboden aan collega’s in de Nederlandse reiswereld. Ter ondersteuning van de verkoop, besloten we een speciale reis te organiseren voor de Nederlandse toeristische pers. Het werd een reis van een dag of vijf en tot mijn tevredenheid zag ik dat het terugkerende KLM-vliegtuig vanuit Dubai een tussenlanding maakte in Wenen; precies het aantal dagen vóór het congres zoals ik mij wenste. Het vertrek is midden in de nacht van Dubai: aankomst in de ochtend in Wenen. Mijn vrouw zou de volgende dag rechtstreeks naar Wenen komen. Mijn bagage was berekend op Dubai en Wenen, maar zij zou nog wat voor mij meebrengen.
Op de avond van het vertrek uit Dubai ging het mis. Er was een klein relais kapot en dat instrument, vertelde de captain later, was op Dubai niet voorradig.
De puike technische organisatie van KLM is niet voor een kleintje vervaard en zoekt in de computer na, of er ergens in het vliegtuig een soortgelijk relais is en waar zich dat bevindt. Is dit dan ook een relais dat op die plaats gemist kan worden, dan is de klus al voor een groot deel geklaard.
En ja hoor; er is een dergelijk relais aan boord en het bevindt zich in het toilet!
Dat het dan een hele poos duurt voordat alles weer in orde is, komt doordat het kapotte relais zich in het bagageruim bevindt waarvoor eerst een flink deel van de bagage moet worden gelost (en weer geladen).
Inmiddels praten de journalisten al onder elkaar over een nog grotere vertraging omdat volgens hen, de “crew-rest” regels in gedrang komen. Als dat inderdaad fout gaat, dan moet er een andere bemanning komen; is Leiden natuurlijk flink in last, temeer omdat de VAE slechts zeer kort durende visa afgeeft aan toeristen.
Maar de KLM komt met een oplossing:
we vertrekken binnen zeer korte tijd en ……….we zullen geen tussenlanding maken in Wenen, maar rechtstreeks doorvliegen naar Amsterdam. Natuurlijk tevreden gezichten bij de journalisten, maar ik……….kan op Schiphol naar kantoor bellen met de boodschap dat ik op weg ben naar huis om dan de volgende dag met mijn vrouw naar Wenen te vliegen.
Mijn koffer staat (hopelijk) wel in Wenen, omdat die op Schiphol is overgezet op een toestel naar Wenen en die kan niet uit de stapel worden gehaald.
Zo komen we dan toch aan in Wenen en dienen ons aan bij de congrescommissie. We maken wat van de voorbereidingen mee en gaan samen naar het station om de overige congresgangers, die per nachttrein hebben gereisd, af te halen.
Nu dient u te weten dat een “Präsident” in Oostenrijk protocollair een bijzonder soort mens is. Trouwens de vrouw van de president ook, want die wordt prompt aangesproken met “Frau-Präsident”! Dat gevoel van de Oostenrijkers voor het protocol komt mij later zeer van pas.
Het congres verloopt uitermate goed; men geniet van de stadsbezoeken en vooral van de uitvoering van ‘Der Zigeunerbaron’ in de Volksoper. Op de laatste dag is er een memorabele lunch in het statige Bristol Hotel en gaan de congresgangers op puzzelwandeling door het centrum.
Wij hebben nog een laatste bespreking met de congrescommissie en onze Oostenrijkse gastheren over een netelige kwestie. Het is gebruikelijk dat gedurende het laatste afscheidsdiner(dansant) enkele personen die zich zeer verdienstelijk hebben gemaakt, meestal onze gastheren en gastvrouwen, in het zonnetje worden gezet en een klein geschenk ontvangen. Dat geschenk bestaat uit een speciaal voor de gelegenheid beschilderde Delftsblauwe kruik met inhoud.
De moeilijkheid is echter, dat de man die namens de Gemeente Wenen (als gastheer van het diner) de avond (protocollair) moet leiden, niks wil weten van allerlei gebeurtenissen op het toneel. Alleen maar het orkest en onze speciale gast, de zangeres Marjon Lambriks, in die tijd zeer bekend in Nederland en in Wenen.
Goede raad is duur; hoe kunnen we de man op andere gedachten brengen?
De directeur van het Oostenrijkse verkeersbureau in Amsterdam komt met de mogelijkheid dat de “president” van de ANVR dat tijdens de avond moet aankaarten. Het is wel tegen de bedoelingen, maar het protocol schrijft voor, dat men een dergelijk verzoek niet kan weigeren.
Leuke opdracht voor de president! Tijdens zijn eerste congres. Hoe los ik dat in godsnaam op?
Ik pieker me suf en denk ” we zullen wel zien wat er vanavond gebeurt”.
Het grote diner/dansant wordt gegeven in het Parkhotel Schönbrunn op de begane grond en de eerste verdieping. Die verdieping is gebouwd in de vorm van een galerij rond de dansvloer en toneel, zodat men daar toch nog redelijk kan volgen wat zich beneden afspeelt. Uiteraard zijn er weer enkele hoofdtafels en aan de ópper’hoofdtafel zitten mijn vrouw en ik, met de, wat wij zouden noemen, loco-burgemeester van Wenen; zo te zeggen de hoogste in rang.
De ceremoniemeester, die er uitziet als een echte Duitse veldwachter een “feldwebel” (hij heeft één arm en een stalen prothese), staat achter een pilaar en houdt de zaak uiterst nauwlettend in het oog. Hij geeft de signalen aan het orkest: spelen, niet-spelen, zacht spelen, wals spelen en noem maar op. Niemand ziet hem, maar hij is er wel en ik zie hem natuurlijk ook: hoe krijg ik die man onze kant op?
De feldwebel geeft de orders: buffet kan beginnen en nodigt de opperhoofden uit om als eersten op het buffet aan te vallen. De lieden op de eerste verdieping zijn inmiddels van de warmte bijna gesmolten!
Het dansen vangt aan: de heer en mevrouw Blok mogen/moeten het bal openen en voort gaat het; ook met de tijd. De voorzitter van de congrescommissie heeft mij inmiddels al twee keer toegefluisterd: heb je het al geregeld?
Nee, nog niet, nog even wachten.
Inmiddels is de temperatuur tot zulke astronomische hoogte gestegen, dat ik me excuseer en even in de lobby van het hotel ga uitpuffen.
Als ik terugkom en aan de rand van de dansvloer de feestvreugde bekijk staat plotseling de loco-burgemeester naast mij.
“Herr Präsident. als u het mij niet kwalijk neemt, dan zou ik mij over enkele minuten willen terugtrekken, nog veel te doen morgen, begrijpt u?”
Ja, ik begrijp het, maar ik heb nog wel een probleem. En ik vertel hem wat wij zoal van plan zijn.
O, is dat alles? Hij wenkt/beveelt de feldwebel; dichterbij en zegt hem:
“Ich überreiche hiermit dem Präsident den Marschallstab!”
“Jawohl Herr Bürgermeister! “En hij klakt hard met z’n hakken.
Ha, wordt dit mijn kans? Waarop ik al heel de avond wacht?
Opnieuw wordt er door de congrescommissie aangedrongen op actie; de tijd begint te dringen.
OK, daar gaan we:
Ik keer mij om naar de pilaar, wenk de ceremoniemeester en roep hem toe: “hier kommen!”
Jawohl Herr Präsident!
Verdorie, het werkt!
‘Luister, wij zijn gewoon tijdens een dergelijke avond wat bedankjes uit te delen en dat doen we dus vanavond ook, begrepen?”
Jawohl Herr Präsident!
En zo gaat we van start; kleine speeches door de voorzitter van de congrescommissie en ik deel de kruiken uit. Als we dan, als klap op de vuurpijl, ook nog de ceremoniemeester op het toneel roepen, begint hij toch te glimmen, alleen…..ik heb geen kruiken meer! De directeur Oostenrijks verkeersbureau offert snel, achter de ruggen van alle anderen op het toneel, zijn kruik en iedereen is tevreden.
Misschien ook wel de feldwebel met zijn maarschalk!