MIJN GROTE LIEFDE – LA DOUCE FRANCE

8e editie door Esther Clement

(Bijgewerkt op: 07-11-2012)

Rob Stroober heeft het stokje doorgegeven aan mij, om over mijn hobby te praten n.l., hoe kan het ook anders, “La Douce France”.

En echt verwonderlijk is dat natuurlijk niet, als je ziet hoeveel Vrienden er van onze reis naar de Elzas hebben genoten.

Mijn liefde voor Frankrijk zat er al vroeg in. Op de lagere school kon je in de vijfde en zesde klas na schooltijd bijles krijgen in Frans en mijn moeder zei dat ik dat beslist moest doen: “Je weet maar nooit, wat je er later aan hebt” en hoeveel gelijk heeft ze daarin gekregen……………

Ik vond en vind het een prachtige taal, en al gauw bleek ook, dat ik die taal in de praktijk hard nodig had. Want wie had nou kunnen bedenken, dat ik, zittend aan de balie in Etten-Leur, onze eigen samengestelde reizen naar Parijs zou gaan begeleiden? Ik niet hoor.
En dat gebeurde. Eerst met wat kleinere groepen (zo’n 20 man) en later met groepen van een bus vol. En maar regelen daar in Parijs, en dan blijkt toch echt, als je de taal machtig bent, dat er vele deuren gemakkelijker open gaan.

Niet alleen de reizen naar Parijs voor mijn werk hebben mijn liefde voor Frankrijk doen groeien, maar ook de vele reizen, die ik met Wim en de kinderen door dat land heb gemaakt.

We begonnen al vroeg, toen de jongens nog klein waren, met een beetje dichtbij op reis te gaan. Dus gingen we naar St.Valéry-sur-Somme, op zo’n 350 km. van ons huis. De kinderen vonden het prachtig, we zaten daar op een z.g. kastelencamping, met van alles te doen voor de jeugd en ook voor de oudere jeugd n.l. Wim en ik.
Genoten hebben we daar en hoe prachtig is die baai van de Somme (sinds 2 jaar cultureel werelderfgoed). We waren er afgelopen september nog, nu met onze kleinzoon Rens en die heeft ook genoten. Leuk, hè, l’histoire se repète.

Eigenlijk komen wij zo ongeveer 3 keer per jaar in Frankrijk en we hebben ook vele van onze vrienden en Vrienden meegenomen om het, vaak voor hen onbekende, land te ontdekken.
Onze geliefde stad in het zuiden is Menton. Net om de hoek van Monaco, echt maar tien minuten rijden.

Een heerlijke stad, die eigenlijk heel Italiaans is, de grens is ook maar 3km verwijderd. Dan gaan we natuurlijk altijd even naar San Remo, een beetje vergane glorie, maar toch nog steeds oude chique.
De stadjes in het achterland van Menton kunnen zo uit een boek van de middeleeuwen komen, de tijd heeft daar volledig stil gestaan.

Eigenlijk zou ik wel 20 bladzijden kunnen vullen met verhalen over Frankrijk, zoals de prachtige stad Carcassonne, Bergerac (ja, die van Cyrano – staat op het dorpsplein) de kust van Les Landes, met plaatsen als Biarritz en St.Jean de Luz en dan even doorsteken naar Spanje, naar San Sebastian om visjes te gaan eten op het strand……
Het mooie gebied van Les Deux Caps ( bij de Kanaalkust) met vergezichten naar Engeland bij mooi weer, de kastelen van de Loire (waar mijn voorouders vandaan kwamen n.l. Blois) ) met alle heerlijke wijnen, de bergen bij Grenoble en het meer van Annecy, nou, ja, laat ik maar stoppen, want ik raak hier toch nooit over uitgesproken/uitgeschreven.

Ik hoop er nog heel vaak te komen en wie weet, misschien wel met iemand van jullie……………….

Esther Clement

Verschenen bij Nieuwsbulletin nr. 89, 30 oktober 2012.

Esther gaat nog bedenken, aan wie zij gaat vragen, om ook een hobby te beschrijven, wordt vervolgd…..